Assante Sana! Tutaonana, nitakukosa

Asante Sana!

Naast dat ik wil vertellen over wat ik de afgelopen tijd heb meegemaakt, wil ik aller eerst mijn dank uitspreken.

Dank aan iedereen die geld gedoneerd heeft voor dit project!
We hebben een hele hoop kindjes blij kunnen maken met kraaltjes en draad waar zij de meest prachtige armbanden mee kunnen maken. Daarnaast hebben we geld geschonken aan father Neville, die zijn mensen heeft aangestuurd om de slaapvertrekken van de jongens op te knappen. Inmiddels zijn ze daar al mee begonnen, de kapotte ramen die zorgen voor koude nachten, zijn deze week weer heel gemaakt! Binnenkort wordt het plafond gemaakt en ook naar de bedden wordt gekeken. Geweldig om zo snel resultaat te zien, en dat er zo snel iets met ons plan en geld gedaan wordt.
Tot slot hebben we met het overige geld op verzoek van de kinderen 12 paar skates gekocht. Op dit moment zijn er 5 skates aanwezig, waarvan er één paar nog heel is. Alle ruim 120 kinderen willen skaten, wat lastig is met zo weinig skates. De skates gaan we deze week schenken en we zullen vast een hoop blije snoetjes zien!
Dank iedereen die dit mede mogelijk heeft gemaakt, geweldig!

Ik weet niet of ik het al vermeld heb, maar ik wil ook iedereen bedanken die geholpen heeft met het maken van het lieve foto boekje, die wij 10 weken geleden gekregen hebben bij vertrek op het vliegveld. Regelmatig lees ik in het boekje al jullie lieve verhalen, en dan zijn jullie allemaal weer even vlakbij. Hartstikke lief!
Dank voor onze lieve papa's en mama's, die ons twee pakketjes opgestuurd hebben! Kleurpotloodjes, kleurboekjes, bellenblaasjes, speelgoed, gummetjes, disney notitie boekjes, twister, rugzakjes (wederom ingezameld door vrienden en familie, dank dank dank!!) noem maar op! Allerlei leuke lieve dingen waar we een hoop kindjes heel gelukkig mee kunnen maken. (En ook met de chocolade pepernootjes waren wij erug blij!)

Tot slot wil ik iedereen bedanken voor het mee leven met mijn avontuur. Ik krijg een hoop lieve berichten, reacties op foto's en blog. Leuk om te zien hoe geïnteresseerd jullie zijn en hoe jullie mee leven met wat wij hier meemaken.
Duizend maal dank iedereen, asante sana!

Tutaonana, nitakukosa.

Afgelopen weken hebben gestaan in het teken van afscheid.
Voor 9 weken lang, hebben wij een klasje op de nursery les gegeven. Van kiswahili (ja ja wij gaven les in de taal Swahili!), Engels en rekenen (Elke en rekenen? Ja, Elke en rekenen!) tot spelletjes doen en de kinderen een fijne tijd geven, vulden wij onze ochtenden met het vermaken van deze kindjes in de leeftijd van 2 tot 9.
De nursery bevat twee klasjes, 'baby class' en 'pre-unit'. Wij gaven de oudere kindjes les, de 'pre-unite'. Aan het eind van het schooljaar leggen deze kinderen een examen af, om te laten zien dat zij genoeg kennis in huis hebben om naar basisonderwijs te gaan. Deze examens vonden twee weken terug plaats. 13 van de 15 kinderen hebben laten zien meer geleerd te hebben, en hebben hun resultaten aanzienlijk verbeterd ten opzichte van de resultaten van een aantal maanden geleden. Wij voelen ons trots als een pauw, wij hebben de kinderen echt iets kunnen leren! En dat ondanks te taalbarrière, aangezien ons Swahili helaas nog verre weg van vloeiend is. Na het afleggen van examens, volgt het afscheid. De nursery sluit voor zomervakantie. Bij het afscheid hebben we de kinderen het rugzakje gegeven die wij opgestuurd hebben gekregen, gevuld met een kleurboekje, potloodjes, notitie blokje, ballonnen en snoepjes. Daarnaast hadden we een lading pannenkoeken gebakken en bananen gekocht, zodat de kindjes iets anders konden eten dan de dagelijkse kiderri (bonen/mais). Dolgelukkig waren ze! Na het opsmikkelen van het eten, liepen ze voldaan met hun rugzakje naar huis. Mooi om kindjes op deze manier zo gelukkig te kunnen maken! Zelfs het handjevol ouders dat aanwezig was bij de 'graduation'/ afscheid bedankten ons voor alles wat we gedaan hadden, en mocht god ons zegenen. We wensen deze kindjes en hun ouders, wonend in de armoede van de sloppenwijken, alle goeds! Tutanonana!

Na een ochtendje nursery, bestond ons programma afgelopen 10 weken uit lunch met de brothers en fathers, huiswerk uurtje (ingevuld met filmkijken, kaarten of andere gezellige dingen) met een clubje van 10 kindjes, gevolgd door een uurtje niks. Na dit uurtje, wat we invullen door de was te doen, aan school te werken, of daadwerkelijk een keer rust te nemen, gaan we anderhalf uur met alle heren naar buiten. Volleyball, basketball, voetbal, of gewoon lekker kletsen of muziek luisteren. Op deze momenten kunnen we ons echt even mengen met de jongens. We kunnen ze ons vertrouwen geven, of ze gelukkig maken door met ze te spelen. Naast de meest hartbrekende verhalen gehoord te hebben, doordat de jongens ons echt vertrouwen, hebben we echt vriendjes gemaakt. Na buitenspelen is er een halfuurtje niks, weer een huiswerk uurtje (waar we niet altijd heen zijn gegaan, redelijk vol programma) gevolgd door smakelijk diner met brotherslief en rosary (heilige dag afsluiting) en dan is de dag toch echt voorbij. Wij zelf sluiten af met een filmpje, opdrachtje voor school, kletsen met muziekje of gewoon vroeg naar bed te gaan.

Ook op de basisschool vonden er examens plaats. Groep 8 moest eerst, een week waar alle andere kinderen ruimte en rust moesten creëren en om deze reden overdag naar een ander deel van het project gingen. Hierdoor kregen wij ook de ruimte om onze aandacht volledig op de jongens van groep 8 te vestigen. Laatste tijd hebben we veel met groep 8 jongens opgetrokken. Fijn ook is dat deze het dichtst bij onze eigen leeftijd ligt, aangezien ze allemaal rond de 17/18/19 jaar oud zijn. Hierdoor kost het ons niet zoveel energie om met hun te zijn, we kunnen gewoon onszelf zijn. De kleinere kinderen vragen op een andere en meer vermoeiende manier aandacht dan de jongens van groep 8. We hebben een aantal echt goeie vriendjes gemaakt, ze vertrouwen ons en vertellen ons hun (hartbrekende) verhalen. Stuk voor stuk hebben ze veel te veel mee moeten maken.
Na de examens mochten we met groep 8 mee naar picknick en zwemuitje. Zwemmen doen we hier niet in bikini, dat is te bloot en zal de puberende hoofdjes van onze mannen op hol brengen. Zwemmen deden we in een sportbroekje en een hemdje. We hebben een aantal jongens leren zwemmen, aangezien dat hier een uitzonderlijke vaardigheid is. Een enkeling dacht het wel te kunnen, maar een vis op het droge doet nog meer wat op zwemmen lijkt dan dat deze jongens deden. Misschien toch beter in het ondiepe water blijven, heren!
De dag na de picknick was het moment waar we al een week tegenop zagen: het afscheid. Wanneer het vakantie is mogen de kinderen naar huis, naar hun familie of vrienden. Ergens waar ze een maand lang kunnen verblijven, aangezien niet iedereen een thuis of familie heeft. Niet alleen wij vonden het onwijs lastig om van onze maatjes afscheid te nemen, maar ook hebben onze jongens hun tranen moeten bedwingen tijdens dat ze ons dikke knuffels gaven en ons niet meer los wilde laten. Verdrietig en moeilijk. Lastig is ook dat we geen idee hebben wat er van deze jongens terecht zal komen. Ze zijn klaar met primary school, maar zou er geld zijn voor secundairy school? Komen ze in een goede leefomstandigheden terecht nu? Vragen waar wij het antwoord niet op weten, maar ergens wel kunnen raden. In korte tijd bouw je zo'n goede band op met deze kindjes, we hebben hun echt in ons hart gesloten en zij ons in dat van hun. Er breekt wel een stukje van je hart af als je dag moet zeggen, wetend dat ze naar een minder fijn plekje gaan dan waar ze nu zitten. Samen met Renée hebben ik het hier veel over gehad, er een wijntje opgedronken, en we moeten door. Op naar de laatste week met de andere jongens, die de erop volgende week hun examens moesten volbrengen. Nog één week hebben we hun kunnen steunen, kunnen spelen, kletsen, er voor hun kunnen zijn (en zij voor ons). Ook tussen deze jongens zitten echt kleine vriendjes. We hebben echt goede banden opgebouwd en hebben zo'n fijne tijd gehad met hun hier! Wij met hen, en zij met ons. Het afscheid van deze vriendjes op zaterdag viel wederom erg zwaar. Mede doordat een aantal jongens zouden blijven, maar plotseling toch naar huis moesten. Daar waren we niet op voorbereid en het viel rouw op ons dak. Sommige jongens wilden echt niet naar huis, omdat ze het daar niet fijn zouden hebben, maar ze moesten. Met lood in hun schoenen stapten ze de bus in, naar een thuis waar god weet wat op hun te wachten staat. Twee van de jongens moesten een enorm stuk lopen (door de regen), omdat moeders geen geld heeft voor de matatu (lees, max 100 shilling = 1 euro). Allemaal erg verdrietig en hartbrekend. Nog een paar hele dikke knuffels aan onze schatjes uitgedeeld, laten weten dat we hun echt gaan missen, en het afscheid is genomen. Vandaag hebben we ons als twee emo's opgesloten in ons huisje, zielige films gekeken met een stukje chocola. We vonden onszelf zielig. Voor onze kindjes zijn we blij, dat ze een plekje hebben om naar toe te gaan. We hopen dat hun papa's en mama's blij zijn hun kindje weer in de armen te kunnen sluiten en dat ze samen een fijne vakantie en kerst kunnen hebben. God als je bestaat, laat onze jongens op een fijn plekje terecht komen!

In totaal zijn drie van de honderdtwintig jongens overgebleven op ons project. Deze jongens kunnen niet naar huis (of hebben geen thuis, of andere familie ergens die hun mogelijk zou kunnen opvangen), en moeten hun vakantie hier vieren. Deze zijn aangevuld met 13 jongens van het andere deel van het project. Deze week komen er ook nog een aantal jongens van secundairy school. Het is ontzettend stil hier, wat ons maar niks bevalt. We missen onze kindjes! We missen het zelfs, hoe irritant het ook kon zijn, dat ze om het uur aan de deur stonden, om te vragen of ze onze muziek, met onze telefoon mochten spelen, kraaltjes mochten, of dat we met hun buiten kwamen spelen. Het is dus echt even wennen.
Voor nu zijn we tot 7 december hier. Vanaf dan gaan we een maand naar Tanzania, de tijd gaat nu echt heel hard! We vliegen 8 januari vanaf Nairobi terug naar Nederland. Ons plan is om twee dagen voorafgaand aan onze vlucht terug in Kenia te zijn, om nog even terug te kunnen naar ons project. We hopen dat dan iedereen (afgezien van groep 8, helaas) dan weer terug is voor het volgende schooljaar en dat we nog even van hun gezelligheid mogen genieten!

Gelukkig krijgen we vrijdag hooggewaardeerd bezoek voor twee weken: Papa en mama komen!!! Stiekem tel ik hier een beetje naar af, wat heb ik veel zin om jullie weer te zien! Volgende week maandag gaan we met hen en met Loes en Marloes (die ons laatst opgezocht hebben hier!) de Masai Mara onveilig maken. Trots wil ik mijn tijdelijke Keniaanse thuis laten zien! Helaas zijn onze kleine vriendjes er niet, die papa en mama graag wilden ontmoeten, maar gelukkig zijn er nieuwe kleine mannetjes bij die ook heel lief zijn. Ook de brothers en fathers willen papa en mama graag ontmoeten. Met hen hebben we na 10 weken ook echt een fijne band opgebouwd. Met de een natuurlijk iets meer dan met de ander, maar lachen doen we met hen elke dag weer! Vooral met de brothers, die wederom qua leeftijd gelijk liggen met ons, kunnen we het heel erg goed vinden.

Wat een verhaal weer, en ik heb nog lang niet alles verteld wat ik wil vertellen! Elke dag weer maak ik hier zoveel mee, ik heb zoveel leuks gedaan afgelopen tijd. Ik heb zoveel geleerd, voor mijn studie maar ook persoonlijk. Ik heb zoveel bij kunnen dragen, echt iets kunnen betekenen voor deze kindjes en het project. Het is een geweldige en dankbare ervaring om hier te zijn! Dit neemt niemand mij ooit meer af!

Voor nu ga ik het hier bij laten, but I'll keep you posted.

Badaye!
Liefs, Elke