Onze eerste week in Nairobi
Door: Elke
Blijf op de hoogte en volg Elke
16 September 2014 | Nederland, Nijmegen
Lieve allemaal,
Eindelijk hebben wij weer wifi, dus ik heb een hoop te vertellen nu!
8 september, 01.45. Wekker gaat. Even genieten van laatste lekkere warme douche, spullen bij elkaar graaien. Niks vergeten? Vast wel. Als we het belangrijkste maar hebben: paspoort, tickets, geld en natuurlijk de voetbalshirts voor onze bosco boys. Yes, ready to go.
Afscheid ging niet zonder tranen. Met natte oogjes met Renée samen over de douane, hand in hand zoals het hoort als vriendinnetjes zijnde, zwaaiend naar onze lieve ouders en mijn lieve vriendje Sven. Toen begon de reis echt. Tranen gedroogd, afscheid genomen, paspoort laten checken: Let’s go Afrika! Na dat ik er al weken, maanden jaren naar toe leef, begint de reis nu eindelijk! We hebben er zin in!
07.15. Hello all passengers, here is your captain speaking. Ready for lift of. Iet wat verlaat gaan we de lucht in, om een uur later (7.30 plaatselijke tijd) weer te landen in London. Daar hebben we 3.5 uurtjes gewacht, die voorbij vlogen. Om 11.50 plaatselijke tijd zaten we dan in het (uber luxe) vliegtuig naar Nairobi, waar we keuze hebben uit 100 films die we kunnen kijken vanaf ons eigen schermpje. Heerlijk die comfort! 8.5 uur later landde we in Nairobi. Een druk en erg klein vliegveld. Gelukkig ging alles goed. Koffers waren er meteen, het visum regelen (wat ik erg spannend vond) ging makkelijk en father Neville en brother James stonden ons al op te wachten. Op naar bosco boys!
Aangekomen bij ons huisje, kwamen we erachter dat we niet een kamer met zijn tweetjes moesten delen zoals afgesproken, maar dat we een heel huisje voor ons alleen hebben! Allebei een eigen slaapkamer, met bureau, grote kledingkast en, jawel, een eigen badkamer!
De dag erna kregen we een rondleiding door de school, de woonplekken van de jongens, het terrein van de fathers en de brothers en het terrein zelf, wat overigens erg groot is. Een father is een priester, een hoge pief hier. Brother is een Father in opleiding, of een pastoor. Ze zijn hier erg christelijk.
Father Neville vertelde over de dieren die er verblijven: Koeien, kalkoenen, kippen, konijnen, varkens… Lieve leuke diertjes, maar zijn maar voor een doeleinde: Voedsel. De koeien mogen blijven leven, want die geven melk (en zijn zo mager dat er nauwelijks vlees vanaf zal komen), maar bijvoorbeeld de lieve en zachte konijntjes lagen na de rondleiding op ons bord. Het eten is niet fantastisch. Ten eerste eten ze hier twee maal per dag warm. Niet wat wij gewend zijn, of mijn favoriet is. Ten tweede eten ze (natuurlijk) veel rijst. Oke, dat vind ik niet lekker. De groenten zijn best goed te doen, het vlees (zielig of niet) was erg mals en best lekker. Elke dag proberen we alles te proeven, maar zijn niet over alles even erg te spreken. Maar ach, we moeten het ermee doen. Wel kregen we direct te horen dat we te kleine eters zijn, en onder hun eigen kostelijke vermaak leggen de brothers af en toe een beetje extra eten op ons bord.
Rise and shine, time for church! Op woensdag begint de mis later, namelijk om 8uur in plaats van de dagelijkste 6.30 uur. Uitslapen dus! Renée en ik, twee heuse ochtendmensen, vinden het heerlijk om zo vroeg op de moeten staan! Not… De mis hier is fantastisch, vrolijk en indrukwekkend. Donkere jongetjes is prachtige gewaden dansten door te kapel, en iedereen zingt uit volle borst mee in alle stemmen en octaven. De gewaden en dansen zijn uitzonderingen, op woensdag en zondag, maar het zingen is elke dag prachtig. Wij willen en proberen elke dag wat meer liedjes mee te zingen, maar waarschijnlijk klinkt dat minder mooi, zeker gezien het feit dat het onbehoorlijk vroeg in de ochtend is en ik nog geen koffie op heb.
Na de mis gingen we naar de nursery, wat een van onze dagelijkste bezigheden zal worden de komende maanden. Dit een een pre-school voor de kleine kindjes, die wonen in sloppenwijken. Om daar te komen, lopen we ook door een sloppenwijk. Gelukkig worden we elke dag geëscorteerd door een klein donker vriendje of vriendinnetje, voor wie wij een bijzondere attractie zijn. Ze rennen naar ons toe, hangen aan onze benen willen onze handen vast houden en schreeuwen: Mzungu! De sloppenwijk (Slum), genaamd Kuwinda, is een van de armste van Nairobi. De huisjes zijn gebouwd van bij elkaar geraakte platen, iedereen zit voor zijn huisje, dieren lopen los rond, vrouwen wassen hun kleren in het meertje, met hun kinderen op hun rug. Het is confronterend en schokkend hoe arm het hier is, terwijl nog geen kilometer verderop de mooiste huizen staan. De kindjes van de nursery (in de leeftijd van 2 tot 7, soms 8), spreken nauwelijks Engels. We mogen dus aan de bak met onze Swahili les (eeuwige dank aan Hester!) Wel krijgen ze les in Engels, maar ook in Swahili en Math (rekenen). Jong als ze zijn, ze moeten het allemaal kunnen.
De kinderen zijn mager, hebben kapotte kleren en schoenen (waarvan de teentjes soms de grond zelfs raken). Wij zijn wederom een echte traktatie voor hen. Ze willen ons knuffelen, vast houden, aan ons haar zitten, handjes geven… Er zijn meerdere kleine ruzies ontstaan, omdat iedereen tegelijk bij ons wil zijn. Renée en ik blijven pedagogen, en zijn elke dag druk aan het observeren en diagnostiseren. Naast redelijk wat hechtingsproblematiekjes en potientiële ADHD kindjes, zijn de kinderen vooral erg psychisch beschadigd. Voor ons moeilijk en verdrietig om te zien. Rond 12uur krijgen de kinderen eten. Elke dag het zelfde, werd ons verteld, namelijk bonen met mais en een glaasje koude thee met melk en soms als bonus vla dat met een flinke lading water aan de kook in gebracht tot een dikke en smaakloze substantie. Een heuse traktatie leek het voor hen, voornamelijk omdat zij nauwelijks iets te eten krijgen thuis.
Elke avond is er op het terrein van Bosco Boys een avond ritueel, de Roserie. Dit betekent 20 minuten lang bidden en gebedjes (onze vader en weesgegroet Maria) opzeggen, terwijl we heen en weer lopen over het terrein. Een groep donkere jongens, fathers, brothers en twee blanke grietjes, die een geruime tijd heen en weer wandelen terwijl ze wat gebedjes brommen. Erg bijzonder. Na afloop werden we volledig ondergesneeuwd. Alle jongens wilde aan ons zitten, handen vast houden, zich voorstellen, haren aaien enzovoort. We werden helemaal ‘overwelmed’.
Samen met Father zijn we geld gaan halen. We voelden ons waanzinnig rijk! Bijna 12.000 Shilling, handje contantje! Ik zal het feit dat dit maar 100 euro is misschien maar weg laten… Daarna hebben we even inkopen gedaan. Chocopasta, crackers, cola, chocola, chippies, mango, watermeloen.. Alles om onze buiken toch een beetje te kunnen vullen, aangezien we hier niet al te veel eten. Na koelkast te hebben aangevuld, zijn we in het warme Afrikaanse zonnetje met de kinderen gaan volleyballen. Sporten is voor de jongens een uitlaatklep. Na school hebben zij 3 uurtjes tijd om te doen wat ze willen. Er wordt veel gevoetbald, gebasketbald, gevolleybald, maar ook zijn er kinderen die acrobatische oefeningen doen en hardlopen. We hebben mee gedaan, maar ook gekeken en gepraat met de kinderen. Het is boeiend en indrukwekkend om hun verhalen te horen. Elke dag komen ze iets meer los en vertellen ze iets meer. Hoewel ze met loskomen ook willen laten weten dat ze met ons willen trouwen, zodat zij ook in het rijke Nederland kunnen komen wonen. “Zijn jullie al bezet? Jammer… Maar in Nederland heb je vast leuke vriendinnen, right?”
Ook zijn we op bezoek gegaan bij Joep (zoon van collega van José, de zus van schoonmoeder Yvonne) en zijn gezin, in zijn geweldig mooie huis met enorme tuin! Hier hebben we, na een hoop geregel met een taxi, heerlijk gebarbecued, gekletst terwijl we lekker bij de vuurkorf zaten en meerdere flessen prosecco soldaat maakten. Heerlijk en het was heel gezellig!
Nu ik dit schrijf, zitten we al een week hier. Hoewel het heel erg wennen is, voelen we ons al wel thuis. Iedereen is ontzettend vriendelijk en verwelkomt ons met open armen. Karibuni sana!
Het weer is hier is elke dag vrij zonnig, de ene dag is de zon scherper dan de andere dag en de enige regen die we gezien hebben, zijn 4 verloren druppels uit een kleine grijze regenwolk. ‘Savonds kan het wel flink afkoelen en ‘snachts slaap ik onder twee warme dekentjes om het niet koud te hebben. Kenia is, inclusief de grote indrukwekkende verschillen tussen rijk en arm, een heel mooi land. En we hebben nog maar een heel klein deel gezien! Het verkeer is niet anders te beschrijven dan chaotisch. De weg is meer gat dan asfalt, iedereen toetert en gooit zijn auto voor de van een ander om er langs te kunnen. Plus, iedereen rijdt links. Bizar.
Morgen begint het echte werk. Dan begint onze stage ‘officieel’. Ben benieuwd wat ons nog allemaal te wachten staat!
Ik hou jullie op de hoogte van alles wat er gebeurd!
Liefs Elke
Eindelijk hebben wij weer wifi, dus ik heb een hoop te vertellen nu!
8 september, 01.45. Wekker gaat. Even genieten van laatste lekkere warme douche, spullen bij elkaar graaien. Niks vergeten? Vast wel. Als we het belangrijkste maar hebben: paspoort, tickets, geld en natuurlijk de voetbalshirts voor onze bosco boys. Yes, ready to go.
Afscheid ging niet zonder tranen. Met natte oogjes met Renée samen over de douane, hand in hand zoals het hoort als vriendinnetjes zijnde, zwaaiend naar onze lieve ouders en mijn lieve vriendje Sven. Toen begon de reis echt. Tranen gedroogd, afscheid genomen, paspoort laten checken: Let’s go Afrika! Na dat ik er al weken, maanden jaren naar toe leef, begint de reis nu eindelijk! We hebben er zin in!
07.15. Hello all passengers, here is your captain speaking. Ready for lift of. Iet wat verlaat gaan we de lucht in, om een uur later (7.30 plaatselijke tijd) weer te landen in London. Daar hebben we 3.5 uurtjes gewacht, die voorbij vlogen. Om 11.50 plaatselijke tijd zaten we dan in het (uber luxe) vliegtuig naar Nairobi, waar we keuze hebben uit 100 films die we kunnen kijken vanaf ons eigen schermpje. Heerlijk die comfort! 8.5 uur later landde we in Nairobi. Een druk en erg klein vliegveld. Gelukkig ging alles goed. Koffers waren er meteen, het visum regelen (wat ik erg spannend vond) ging makkelijk en father Neville en brother James stonden ons al op te wachten. Op naar bosco boys!
Aangekomen bij ons huisje, kwamen we erachter dat we niet een kamer met zijn tweetjes moesten delen zoals afgesproken, maar dat we een heel huisje voor ons alleen hebben! Allebei een eigen slaapkamer, met bureau, grote kledingkast en, jawel, een eigen badkamer!
De dag erna kregen we een rondleiding door de school, de woonplekken van de jongens, het terrein van de fathers en de brothers en het terrein zelf, wat overigens erg groot is. Een father is een priester, een hoge pief hier. Brother is een Father in opleiding, of een pastoor. Ze zijn hier erg christelijk.
Father Neville vertelde over de dieren die er verblijven: Koeien, kalkoenen, kippen, konijnen, varkens… Lieve leuke diertjes, maar zijn maar voor een doeleinde: Voedsel. De koeien mogen blijven leven, want die geven melk (en zijn zo mager dat er nauwelijks vlees vanaf zal komen), maar bijvoorbeeld de lieve en zachte konijntjes lagen na de rondleiding op ons bord. Het eten is niet fantastisch. Ten eerste eten ze hier twee maal per dag warm. Niet wat wij gewend zijn, of mijn favoriet is. Ten tweede eten ze (natuurlijk) veel rijst. Oke, dat vind ik niet lekker. De groenten zijn best goed te doen, het vlees (zielig of niet) was erg mals en best lekker. Elke dag proberen we alles te proeven, maar zijn niet over alles even erg te spreken. Maar ach, we moeten het ermee doen. Wel kregen we direct te horen dat we te kleine eters zijn, en onder hun eigen kostelijke vermaak leggen de brothers af en toe een beetje extra eten op ons bord.
Rise and shine, time for church! Op woensdag begint de mis later, namelijk om 8uur in plaats van de dagelijkste 6.30 uur. Uitslapen dus! Renée en ik, twee heuse ochtendmensen, vinden het heerlijk om zo vroeg op de moeten staan! Not… De mis hier is fantastisch, vrolijk en indrukwekkend. Donkere jongetjes is prachtige gewaden dansten door te kapel, en iedereen zingt uit volle borst mee in alle stemmen en octaven. De gewaden en dansen zijn uitzonderingen, op woensdag en zondag, maar het zingen is elke dag prachtig. Wij willen en proberen elke dag wat meer liedjes mee te zingen, maar waarschijnlijk klinkt dat minder mooi, zeker gezien het feit dat het onbehoorlijk vroeg in de ochtend is en ik nog geen koffie op heb.
Na de mis gingen we naar de nursery, wat een van onze dagelijkste bezigheden zal worden de komende maanden. Dit een een pre-school voor de kleine kindjes, die wonen in sloppenwijken. Om daar te komen, lopen we ook door een sloppenwijk. Gelukkig worden we elke dag geëscorteerd door een klein donker vriendje of vriendinnetje, voor wie wij een bijzondere attractie zijn. Ze rennen naar ons toe, hangen aan onze benen willen onze handen vast houden en schreeuwen: Mzungu! De sloppenwijk (Slum), genaamd Kuwinda, is een van de armste van Nairobi. De huisjes zijn gebouwd van bij elkaar geraakte platen, iedereen zit voor zijn huisje, dieren lopen los rond, vrouwen wassen hun kleren in het meertje, met hun kinderen op hun rug. Het is confronterend en schokkend hoe arm het hier is, terwijl nog geen kilometer verderop de mooiste huizen staan. De kindjes van de nursery (in de leeftijd van 2 tot 7, soms 8), spreken nauwelijks Engels. We mogen dus aan de bak met onze Swahili les (eeuwige dank aan Hester!) Wel krijgen ze les in Engels, maar ook in Swahili en Math (rekenen). Jong als ze zijn, ze moeten het allemaal kunnen.
De kinderen zijn mager, hebben kapotte kleren en schoenen (waarvan de teentjes soms de grond zelfs raken). Wij zijn wederom een echte traktatie voor hen. Ze willen ons knuffelen, vast houden, aan ons haar zitten, handjes geven… Er zijn meerdere kleine ruzies ontstaan, omdat iedereen tegelijk bij ons wil zijn. Renée en ik blijven pedagogen, en zijn elke dag druk aan het observeren en diagnostiseren. Naast redelijk wat hechtingsproblematiekjes en potientiële ADHD kindjes, zijn de kinderen vooral erg psychisch beschadigd. Voor ons moeilijk en verdrietig om te zien. Rond 12uur krijgen de kinderen eten. Elke dag het zelfde, werd ons verteld, namelijk bonen met mais en een glaasje koude thee met melk en soms als bonus vla dat met een flinke lading water aan de kook in gebracht tot een dikke en smaakloze substantie. Een heuse traktatie leek het voor hen, voornamelijk omdat zij nauwelijks iets te eten krijgen thuis.
Elke avond is er op het terrein van Bosco Boys een avond ritueel, de Roserie. Dit betekent 20 minuten lang bidden en gebedjes (onze vader en weesgegroet Maria) opzeggen, terwijl we heen en weer lopen over het terrein. Een groep donkere jongens, fathers, brothers en twee blanke grietjes, die een geruime tijd heen en weer wandelen terwijl ze wat gebedjes brommen. Erg bijzonder. Na afloop werden we volledig ondergesneeuwd. Alle jongens wilde aan ons zitten, handen vast houden, zich voorstellen, haren aaien enzovoort. We werden helemaal ‘overwelmed’.
Samen met Father zijn we geld gaan halen. We voelden ons waanzinnig rijk! Bijna 12.000 Shilling, handje contantje! Ik zal het feit dat dit maar 100 euro is misschien maar weg laten… Daarna hebben we even inkopen gedaan. Chocopasta, crackers, cola, chocola, chippies, mango, watermeloen.. Alles om onze buiken toch een beetje te kunnen vullen, aangezien we hier niet al te veel eten. Na koelkast te hebben aangevuld, zijn we in het warme Afrikaanse zonnetje met de kinderen gaan volleyballen. Sporten is voor de jongens een uitlaatklep. Na school hebben zij 3 uurtjes tijd om te doen wat ze willen. Er wordt veel gevoetbald, gebasketbald, gevolleybald, maar ook zijn er kinderen die acrobatische oefeningen doen en hardlopen. We hebben mee gedaan, maar ook gekeken en gepraat met de kinderen. Het is boeiend en indrukwekkend om hun verhalen te horen. Elke dag komen ze iets meer los en vertellen ze iets meer. Hoewel ze met loskomen ook willen laten weten dat ze met ons willen trouwen, zodat zij ook in het rijke Nederland kunnen komen wonen. “Zijn jullie al bezet? Jammer… Maar in Nederland heb je vast leuke vriendinnen, right?”
Ook zijn we op bezoek gegaan bij Joep (zoon van collega van José, de zus van schoonmoeder Yvonne) en zijn gezin, in zijn geweldig mooie huis met enorme tuin! Hier hebben we, na een hoop geregel met een taxi, heerlijk gebarbecued, gekletst terwijl we lekker bij de vuurkorf zaten en meerdere flessen prosecco soldaat maakten. Heerlijk en het was heel gezellig!
Nu ik dit schrijf, zitten we al een week hier. Hoewel het heel erg wennen is, voelen we ons al wel thuis. Iedereen is ontzettend vriendelijk en verwelkomt ons met open armen. Karibuni sana!
Het weer is hier is elke dag vrij zonnig, de ene dag is de zon scherper dan de andere dag en de enige regen die we gezien hebben, zijn 4 verloren druppels uit een kleine grijze regenwolk. ‘Savonds kan het wel flink afkoelen en ‘snachts slaap ik onder twee warme dekentjes om het niet koud te hebben. Kenia is, inclusief de grote indrukwekkende verschillen tussen rijk en arm, een heel mooi land. En we hebben nog maar een heel klein deel gezien! Het verkeer is niet anders te beschrijven dan chaotisch. De weg is meer gat dan asfalt, iedereen toetert en gooit zijn auto voor de van een ander om er langs te kunnen. Plus, iedereen rijdt links. Bizar.
Morgen begint het echte werk. Dan begint onze stage ‘officieel’. Ben benieuwd wat ons nog allemaal te wachten staat!
Ik hou jullie op de hoogte van alles wat er gebeurd!
Liefs Elke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
