Sinterklaas spelen

Nu mogen wij een keer voor Sinterklaas spelen. En niet sinterklaas spelen in de zin van het geneuzel over zwarte, witte of gekleurde pieten. Wij spelen sinterklaas door te schenken. Cadeautjes te geven aan de aller kleinsten, armsten. De straatkindjes van Nairobi weer laten lachen. Ook jullie hebben hierin jullie bijdrage gehad!

Na de holy rosery (heilige dagafsluiting, zie vorige blog) hebben we dan eindelijk de door iedereen zo attent ingebrachte voetbalshirtjes geschonken aan het project! Father Minja kondigde ons aan, dat wij voor hen iets mee hadden gebracht. Voor we het wisten, stonden er ruim 100 jongens om ons heen, schreeuwend en blij dat wij hun voetballen en shirtjes schonken. Een bijzondere manier van danken kennen zij. Zo heb ik minimaal 20 verschillende handjes aan mijn billen gevoeld, en waren een paar jongens fanatiek heupwiegende bewegingen aan het maken met hun kruis richting mijn kont. We werden aan alle kanten betast, onze borsten, billen en andere intieme gedeeltes bleven niet onaangeraakt. Onbeschoft, ongemanierd, maar voornamelijk heel erg ongewenst! Dit was de eerste situatie in dit land dat ik me bedreigd en geintimideerd heb gevoeld. Dat ze blij waren met de shirts (en met ons) bleef niet onopgemerkt. Gelukkig hebben we wel onze grenzen duidelijk kunnen maken en is het vervolgens niet meer gebeurd, en zijn alle kinderen over het algemeen heel lief en vriendelijk, maar vooral dankbaar dat wij er zijn. Ze willen allemaal met ons praten, hun verhaal doen en de onze horen.

De zaterdag volgend op dit gebeuren, mochten de kinderen eindelijk spelen in de voetbalshirts. Geweldig om te zien! Juliana voetbalde tegen Overasselt, Messi die hand in hand loopt met Ronaldo en Figo trapt een balletje met van Nistelrooy. De kinderen waren er onwijs blij mee en hebben ons wel honderdmaal bedankt. Ook werd er gevraagd of wij niet iedereen die ons de voetbalshirtjes meegegeven hebben, hiernaartoe konden halen. Ze willen jullie allemaal zo graag bedanken! (Zie bijgevoegde foto’s)
In totaal hebben we hier meer dan 800 foto’s van gemaakt, dus het door jou geschonken voetbalshirt zal vast op de foto staan. Staat hij niet tussen deze foto’s, maar wil je wel graag het kindje die jou shirt draagt zien? Vraag het dan even, dan stuur ik de foto door!

Daarnaast hebben Renée en ik geld ingezameld. In totaal een bedrag van €1450 !! Onze eerste uitgave van dit bedrag, waren voor de Nursery in de slum Kuwinda. De twee leraressen hiervan gaven aan behoefte te hebben aan pennen, schriftjes, gummen, potloden enzovoort.
Om hun te helpen, hebben we 70 schoolschriftjes, 48 grijze potloden, 30 kleurpotloden, 12 gummen, 12 blauwe en 12 rode pennen. Op de foto kun je zien hoe ongelooflijk blij de leraressen waren! Naast sinterklaas spelen voor alle kinderen, helpen we ook het personeel. Een dankbare taak!

Het blijft me keer op keer verbazen, hoe snel de kinderen hier moeten opgroeien. Jong als ze zijn moeten ze kunnen lezen en schrijven in twee talen, wiskunde en sommetjes maken, voor elkaar zorgen maar ook voor zichzelf zorgen. Ze krijgen nauwelijks de ruimte en de tijd om kind te zijn. Dit zie ik als onze grootste taak. Naast lesgeven op de nursery, huiswerkklas en computer lessen, kunnen wij deze kinderen weer laten lachen, laten genieten. We geven ze plezier, warmte en iemand om mee te praten. We helpen ze bij het kind zijn. Een grote maar mooie en erg dankbare taak!
(Nou denken jullie natuurlijk, Elke en Computer lessen? Juist ja, computer lessen. Hoewel wij ook dachten niet super veel te weten van computers, kunnen wij hier de kinderen een hele hoop over bij brengen. Meer dan hoe je een startpagina kan openen en een mail kan versturen, weten de kinderen hier niet)

Tenslotte word de laatste rol van Sinterklaas uitgeoefend door een van onze fathers, tijdens de religeuze gewaarwording: Adoration. Father droeg een prachtige roodgoudkleurige cape (had die van Sinterklaas kunnen zijn…) Hij was nog niet binnen of de knielbankjes (geen idee hoe ze echt heten) gingen omlaag en iedereen moest op zn knietjes gaan zitten en bidden tot god. Iedereen was stil. Erg ongemakkelijk. En wat duurde het lang. Nog ongemakkelijker. We zaten en zaten op onze knietjes, tot kramp in bovenbenen en billen, en houten/stijve knietjes. Toen begon een van de jongens met de wierookbal te slingeren, tot de gehele kapel blauw stond van de rook, terwijl zijn buurman kei hard rinkelde met een bel. Terwijl dit gebeurde, liep father rond met een gouden stafachtige zon waar een reuze hostie in zat. Ja echt, sinterklaas. Van al die stilte wordt ik ongemakkelijk, van ongemak moet ik lachen. Ik heb Renée met man en macht vermeden, om niet in lachen uit te barsten. Gelukkig had ik een staart in mijn haar, die toevallig aan de kant hing waar Renée zat. Als ik haar had aangekeken had ik met een natte broek ,waar ik bijna in mijn broek plaste van het ongemak en de hierdoor volgende lachkick, de kerk uit moeten lopen. Toen father zijn trofee had laten zien, begon iedereen te zingen. Tot overmaat van ramp zong mijn buurman zo vals als de schreeuwende grote kraaiachtige vogels met enorme snavels die ‘snachts en ‘sochtends voor onze deur wandelen. Nu kon ik Renée wel vermijden om niet te lachen, maar mijn buuf speelde ook om mijn lachspieren. Father vroeg vervolgens mercy. Mercy voor de jongens van bosco boys, de brothers, de fathers, en jawel ook voor ons werd mercy gevraagd! Merci voor de mercy! Vervolgens nog een gebedje naar god, het goodnight woordje en we konden gaan. Een knikje naar de afbeelding van jezus en we liepen de kerk uit. We waren nog niet weg of alle spanning en opgekropte lachneigingen kwamen er uit. Bijzondere avond! Verder zitten we tegenwoordig drie maal per week in de kerk, in plaats van de eerdere dagelijkse bezigheden. We hebben uitgelegd dat wij dagelijkse kerkactiviteiten niet gewend zijn vanuit Nederland. Hoewel men hier niet begrijpt dat je minder vaak naar de kerk gaat, word het wel geaccepteerd. We komen wel een aantal keer per week, bidden mee en laten respect zien. Dat is erg belangrijk om te doen.

Al met al kan ik zeggen dat het goed gaat hier. We vinden steeds meer onze plek, worden met open arme verwelkomt (Karibu, karibuni sana!!) De brothers en kinderen leren ons stukje bij beetje wat meer swahili. Helaas gingen we hier ook de fout in: De brothers leerden ons tijdens het eten tot tien tellen. Dit goed goed, tot cijfer 10: Kumi. Wij spraken dit uit als kuma, wat vagina betekent. Er werd kostelijk gelachen door de heren en we hebben het nog dagen aan mogen horen.
Qua gezondheid gaat het allemaal ook best, op slaapgebrek na. Slecht tot niet slapen is waarschijnlijk een bijwerking van de malariapillen. Aangezien Nairobi niet officieel malaria gebied is, heb ik in overleg met GGD (met assistentie van moederlief, die GGD even voor mij heeft gebeld) besloten hiermee te stoppen. Pas bij reizen slik ik een aantal dagen de tabletjes. Hopen op wat slaap, want dat breekt me wel op! Sinds gister ook de eerste maagproblemen mogen ervaren. Het heerlijke eten, dat we dit weekend weer bij Joep (Wie is joep? Lees vorige blog) hebben mogen eten, heb ik niet langer dan een dag binnen gehouden. Ons lichaam is niet meer gewend aan ander eten dan we hier op t project eten. Eten blijft voor mij een dingetje.

Natuurlijk gebeurt er nog een hele hoop meer in ons drukke Keniaanse leventje, maar voor nu zal ik het hierbij laten. Ik hou jullie op de hoogte!

Liefs, Elke